SUROWCE
STYGMA SPOŁECZNA W CUKRZYCY
RAMY DO ZROZUMIENIA NArastającego PROBLEMU NArastaJĄCEJ EPIDEMII
Pełne zrozumienie społecznego i psychologicznego wpływu cukrzycy jest ważne dla kształtowania polityki i praktyki. Jednym z potencjalnie istotnych, ale niedostatecznie zbadanych problemów jest społeczne piętno związane z cukrzycą. Niniejszy przegląd narracyjny opiera się na piśmiennictwie na temat stygmatyzacji związanej ze zdrowiem w cukrzycy i innych chorobach przewlekłych w celu opracowania ram dla zrozumienia stygmatyzacji związanej z cukrzycą. Nasz przegląd piśmiennictwa wykazał, że osoby, które nie chorują na cukrzycę, zakładają, że cukrzyca nie jest stanem stygmatyzowanym. Natomiast osoby chore na cukrzycę zgłaszają, że stygmatyzacja jest dla nich istotnym problemem, doświadczanym w wielu dziedzinach życia, np. w miejscu pracy, w związkach. Doświadczenie piętna związanego z cukrzycą ma istotny negatywny wpływ na wiele aspektów dobrostanu psychicznego i może również skutkować nieoptymalnymi wynikami klinicznymi osób z cukrzycą. Proponujemy ramy, które podkreślają przyczyny (postawy obwiniania, uczucia strachu i wstrętu oraz odczuwaną potrzebę egzekwowania norm społecznych i unikania chorób), doświadczenia (bycie osądzanym, odrzucanym i dyskryminowanym) oraz konsekwencje (np. cierpienie , gorsze samopoczucie psychiczne i suboptymalna samoopieka) stygmatyzacji związanej z cukrzycą, a także identyfikuje potencjalne strategie łagodzenia stygmatyzacji związanej z cukrzycą i/lub poprawy radzenia sobie i odporności wśród osób z cukrzycą. Pilnym priorytetem badawczym jest systematyczne badanie doświadczeń, przyczyn i konsekwencji stygmatyzacji związanej z cukrzycą.
Niniejsze badanie ilościowo mierzy piętno cukrzycy i związany z nim wpływ psychospołeczny w dużej populacji pacjentów w USA z typem 1 lub cukrzycą typu 2 za pomocą ankiety internetowej wysłanej do 12 000 osób z cukrzycą. Większość respondentów z cukrzycą typu 1 (76%) lub typu 2 (52%) stwierdziła, że cukrzyca jest napiętnowana. Postrzeganie stygmatyzacji było istotnie wyższe wśród respondentów z cukrzycą typu 1 niż wśród osób z cukrzycą typu 2, przy czym najwyższy odsetek wśród rodziców dzieci z cukrzycą typu 1 (83%) i najniższy w people_8df6fbcc- 43d3-3d99-a511-2eb009ed8a2d_with type 2 diabetes who did not use insulin (49%).
Nasze wyniki sugerują, że niepokojąco wysoki odsetek osób z cukrzycą doświadcza napiętnowania, szczególnie tych z cukrzycą typu 1 lub typu 2, którzy są poddawani intensywnej insulinoterapii. Doświadczenie napiętnowania nieproporcjonalnie wpływa na osoby z wyższym BMI, wyższym HbA1C i gorszą samooceną kontroli stężenia glukozy we krwi, co sugeruje, że napiętnowanie dotyka również tych, którzy najbardziej potrzebują pomocy.
Niniejszy raport opiera się na wywiadach z 52 osobami dorosłymi z cukrzycą (typu 1 i typu 2) oraz ogólnokrajowych ankietach obejmujących 1078 dorosłych z cukrzycą typu 1 (w wieku 18-75 lat) i 1264 dorosłych z cukrzycą typu 2 (w wieku 22-75 lat).
Dane zebrały i przeanalizowały: dr Jessica Hateley-Browne, dr Elizabeth Holmes-Truscott, dr Kylie Mosely, pani Jasmine Schabert, dr Adriana Ventura i prof. Jane Speight. Źródła podano na końcu niniejszego raportu.